En we zijn vertrokken...

Ik kan deze blog onmogelijk beginnen zonder een beschrijving te geven van de stek waar ik nu een drietal jaar werk. Toegegeven: het is een vrij klassiek, iet of wat overheersend vrouwelijk kantoor met heel gewone doch daarom niet minder fantastische mensen. Als er al ergens een verschil wordt gemaakt met mijn vorige jobs dan heeft dat met voeding te maken. Ons bedrijf produceert papier, daar zit het hem dus niet. Bij ons heerst echter een nooit geziene haat-liefde relatie met eten. Op mijn eerste werkdag werd ik geconfronteerd met een strenge affiche op de koelkast: "10 redenen waarom je deze koelkast beter niet opent", met daaronder een waslijst aan regeltjes en adviezen voor een slanke lijn. Hoe vergankelijk was papier toen één van de zalige taartenbakkende collegaatjes haar kunsten bovenhaalde. Elkaar troostend kwamen we toen met zegswijzen als: "genieten van het leven is toch het belangrijkste" of "ik ben al van 't straat, voor mij hoeft die wespentaille niet meer". We zijn ook altijd erg goed geweest in populaire-media-advies geven: "Ach, een BMI van net-iets-erover is gezond", "Ach, af en toe eens zondigen is gezond", "Ach, chocolade eten dat is gezond",... als het ons uitkwam toch. Een barst in het collectieve heen en weer zwalpen kwam er met de vermageringsshakes. Dat was voor sommigen net een dieet te ver. Verzoening kwam er met het artikel: "mollige vrouwen zijn slimmer". Dit godsgeschenk werd gekopieerd en doorheen het hele gebouw opgehangen. Tot een slimmerik eronder schreef: "maar zouden we niet liever een beetje dommer zijn?" Een al even wijdverspreid initialief was de "wat heb ik gisterenavond gekookt" excellijst. Netjes met kolommetjes voor koolhydraten, eiwitten etc. We hebben dus een gedeeld culinair verleden wij.

De verlichting kwam enkele weken geleden, nadat ik een interview hoorde met Dr. Kris Verburgh over zijn boek "De Voedselzandloper". Ik was meteen enthousiast want eindelijk gaf iemand duidelijk weer welke boekskes-wijsheid wetenschappelijk onderbouwd was, en welke een meer bedenkelijke, al dan niet door de industrie gesponsorde, inhoud had. Ik wist ook de collega's enthousiast te maken: zij die het boek zagen als een bondgenoot tegen die kilootjes meer, maar ook de enkeling met de kilootjes te weinig, zij met een overactieve schildklier zij-aan-zij met de dame met de luie schildklier, zij met de maagontstekingen en zij met teveel-om-op-te-noemen kruisallergieën,  en misschien nog bovenal de mama's onder ons voor wie een gezonde kroost en partner het hoogste goed is...

Tussen de werkvlagen door zijn we overeengekomen dat we ons zandloper-avontuur in een blog gaan gieten. Voor een rudimentair kokende jonge arts zijn onderzoeksresultaten misschien voldoende om een levenswijze op te baseren, wij hebben het toch meer voor concrete menuutjes die kind en man kunnen bekoren zonder dat onze jachtige planning eronder leidt. In deze blog zullen wij deze receptjes delen, maar ook tips en gezondheids-successen. En de eerste tip is: lees De Voedselzandloper (www.voedselzandloper.com)

Altijd op de hoogte blijven? Schrijf je in op onze RSS feed.